Mısır’daki darbenin ardından seçilmiş ilk cumhurbaşkanı Muhammed Mursi’nin yargılanma tiyatrosunun ilk sahnesi 4 Kasım’da oynandı. Davayı sosyal medyada takip ederken bazı gazetecilerin Mursi’nin idamı için tezahürat yaptıklarını okumuştum fakat o hangamede konu aklımdan çıkıp gitmiş. The New Republic dergisi çok iyi bir iş yaparak dünyanın hangi ülkesinde olursa olsun gazetecilik meslek onuruyla uzaktan yakından bağdaşmayacak bu tezahüratların izini sürmüş.

Geçen hafta 8 bin 500 üyesi olan  Mısır Gazeteciler Sendikası bir açıklama yaparak, “Mursi’nin asılarak, en yüksek cezaya çarptırılmasını istiyoruz. Ceza Hüseyin Ebu Deyf’in öldürüldüğü Başkanlık Sarayı önünde gerçekleştirilmeli” demiş. (Ebu Deyf 2012 sonbaharında Mursi’nin çıkardığı anayasal değişikliklerin protesto edilmesi sırasında yaşanan olaylarda hayatını kaybeden bir gazeteci.)

Mursi’nin mahkeme salonuna girdiği gün ise yine bu sendikanın üyeleri basına ayrılmış bölümden tek bir ağızda, “Ölüm cezası!” diye dakikalarca tezahüratta bulunmuş. Ahali gazetesinden Shalabi Tharwat ise mahkeme sırasında ayakkabısını çıkararak Müslüman Kardeşler’i temsil eden avukatlardan birine fırlatmakla tehdit etmiş.

Mısırlı gazeteciler daha önce de El Cezire’nin Rabia yanlısı yayın yapması nedeniyle muhabirlerini baskı altına almış ve basın toplantılarında salondan dışarı çıkarılmaları için protestolarda bulunmuşlardı.

Devlet kanalı Nil TV’den Sahira Amin ise Mursi’nin adil bir yargılama hakketiğini söylediği ve 30 Haziran olaylarının darbe olduğunu ima ettiği için soruşturma geçirmiş. Amin’in arkadaşları onun artık Müslüman Kardeşler’in uyuyan hücresi olduğunu düşünüyormuş.

Aklıma 27 Mayıs sonrası gazetelerdeki “düşükler” hakaretleri geliyor. Allah’tan bizim ülkemizde (henüz) gazetecilerin bir mahkum aleyhine tezahüratta bulunduğunu görmedik. Fakat sadece bu örnek bile Mısır’daki kamuoyunun nasıl yönlendirildiğini ve oradaki medya çalışanlarının profili ile psikolojisini göstermesi bakımından önemli.